jueves, 8 de diciembre de 2011

IN MEMORIAM

Na memoria de Demo.
Hoxe estamos tristes.
Hoxe faleceu Demo, un compañeiro do grupo de Movilización Social de Drogas de Médicos do Mundo e un amigo.

As persoas que o coñeciamos e que tivemos a sorte de compartir vida, sonrisas, andanzas, cafés, risas, actividades e mais risas... estamos tristes, desconsoladas, e seguro que non certeras coas verbas que intenten expresar o que sentimos pola súa pérdida.

Tiña todavía moito que ofrecer, e mais que recibir, e moito mais que disfrutar, moitos paseos pola ría para encher a alma e o corazón coa mar salada, e moitos paseos por esta cidade que que era a súa compañeira, e como Demo coñecía Vigo, Vigo coñecía a Demo..

 Agora a cidade esta mais baleira, e a nós parécenos o mundo, un lugar un chisco mais feo.
Soemos pensar, que o que diferencia as persoas son as súas actitudes, e o seu compromiso, e de actitude ante a vida e de afrontar retos Demo sabía bastante... escoller axudar, e comprometerse cos demais é o presente que compartimos, e o mellor legado que nos deixa.

Quen tiña como lenda de vida, os valores republicanos de liberdade e igualdade, merece de quen o quere, que sepamos transitar pola dor da súa pérdida, dar apoio os seus seres queridos, e acadar compromiso de que sí podemos ser iguais  e mais libres.

Son moitas as verbas que nos rondan o corazón, e que  non sabemos expresar, facemos nosas por tanto, o clamor de Miguel Hernández pola morte do seu amigo Ramón Sijé, e coma a el, decimosche:
A las aladas almas de las rosas
de almendro de nata te requiero
que tenemos que hablar de muchas cosas
compañero del alma, compañero“.
Os teus amigos do GMDV. Sempre.

Yo quiero ser llorando en hortelano
de la tierra que ocupas y estercolas,
compañero del alma tan temprano.

Alimentando lluvias, caracolas
y órganos mi dolor sin instrumentos,
a las desalentadas amapolas
daré tu corazón por alimento.

Tanto dolor se agrupa en mi costado,
que por doler, me duele hasta el aliento.

Un manotazo duro, un golpe helado,
un hachazo invisible y homicida,
un empujón brutal te ha derribado.
           

No hay extensión mas grande que mi herida,
lloro mi desventura y sus conjuntos
y siento más tu muerte que mi vida.

Ando sobre rastrojos de difuntos,
y sin calor de nadie y sin consuelo
voy de mi corazón a mis asuntos.

Temprano levantó la muerte el vuelo,
temprano madrugó la madrugada,
temprano estás rodando por el suelo.

No perdono a la muerte enamorada,
no perdono a la vida desatenta,
no perdono a la tierra ni a la nada.

En mis manos levanto una tormenta
de piedras, rayos y hachas estridentes,
sedientas de catástrofes y hambrienta.

Quiero escarbar la tierra con los dientes,
quiero apartar la tierra parte a parte
a dentelladas secas y calientes.

Quiero mirar la tierra hasta encontrarte
y besarte la noble calavera
y desamordazarte y regresarte.

Volverás a mi huerto y a mi higuera
por los altos andamios de las flores
pajareará tu alma colmenera
de angelicales ceras y labores.

Volverás al arrullo de las rejas
de los enamorados labradores.

Alegrarás la sombra de mis cejas
y tu sangre se irá a cada lado
disputando tu novia y las abejas.

tu corazón sea terciopelo ajado,
llama a un campo de almendras espumosas
mi avariciosa voz de enamorado.

A las aladas almas de las rosas
de almendro de nata te requiero
que tenemos que hablar de muchas cosas
compañero del alma, compañero.

No hay comentarios:

Publicar un comentario